ساعت ۳ نصفه شب ...

نزدیک سحره... 

داشتم فیلم میدیدم 

یهو 

ناغافل 

بی خبر، بدون دلیل 

همون حس عجیب تنهایی اومد سراغم 

می دونم چرته 

می دونم اینقد دوستای خوب دارم 

اینقد آدم خوب هست دور و برم 

که تنها نباشم 

اما خاصیت این حسه دیگه 

که نمی دونم چرا هر چند وقت یک بار میاد سراغم 

حس می کنم همه اینقد غرق مشکلای خودشونن 

که دلیلی نداره احساسشونو، وقتشونو و ذهنشونو صرف تو کنن 

بشون حق میدم 

به خودم چی؟ 

نمی دونم 

فقط الان حس می کنم تنهام 

هیشکیِ هیشکی نیس 

به جز تو 

دلم واست تنگه 

دلم واسه دستای مهربونت تنگه  

تویی که همیشه 

با هر مشکلی که داشتی 

برام وقت داشتی 

حتی اگه مریض بودی 

اگه بیمارستان بودی 

حتی اون موقع که قفسه سینت شکسته بود و من نمی دونستم 

واسم همه چی می ذاشتی 

هیچی کم نذاشتی 

اه 

اشک 

چه مهمون ناخونده ای شده واسه من این روزا 

حتی نمی ذاره نوشتنم تموم شه 

یاد خوبیات که می افتم 

از خودم بدم میاد 

و تو میگی "منم یه آدمم مثل بقیه... مگه بقیه فرقشون با من چیه؟" 

فرقت اینه که زیادی خوبی  

قربونت 

آجی دلتنگ تو